عن أبی بصیر عن أبی عبد الله علیه السلام انه إذا کان یوم القیمة یؤتى بإبلیس فی سبعین غلا وسبعین کبلا فینظر الأول إلى زفر فی عشرین ومائة کبل وعشرین ومائة غل فینظر إبلیس فیقول: من هذا الذی أضعفه الله له العذاب وأنا أغویت هذا الخلق جمیعا؟ فیقال: هذا زفر، فیقول: بما حدد له هذا العذاب؟ فیقال: ببغیه على علی علیه السلام فیقول له إبلیس: ویل لک وثبور لک، أما علمت أن الله أمرنی بالسجود لآدم فعصیته، وسألته أن یجعل لی سلطانا على محمد وأهل بیته وشیعته فلم یجبنی على ذلک، وقال: (ان عبادی لیس لک علیهم سلطان الا من اتبعک من الغاوین)، وما عرفتهم حین استثناهم إذ قلت: (ولا تجد أکثرهم شاکرین) فمنتک به نفسک غرورا فتوقف بین یدی الخلائق فقال له: ما الذی کان منک إلى علی والى الخلق الذی اتبعوک على الخلاف؟ فیقول الشیطان - وهو زفر - لإبلیس: أنت أمرتنی بذلک، فیقول له إبلیس: فلم عصیت ربک وأطعتنی؟ فیرد زفر علیه ما قال الله: (ان الله وعدکم وعد الحق ووعدتکم فأخلفتکم وما کان لی علیکم من سلطان) إلى آخر الآیة.(16)
عیاشی در تفسیر خود به اسناد ابی بصیر از امام صادق علیه السلام روایت کرده است : هنگامی که قیامت بر پا میشود ابلیس را در هفتاد قید و هفتاد زنجیر می آورند و زفر « غاصب دوم » با صد و بیست قید و صد و بیست زنجیر است. ابلیس به زفر (غاصب دوم) می نگرد و می گوید : این کیست که خدا عذابش را چندین برابر من است در حالی که من همه خلق را گمراه کرده بودم ؟ گفته می شود : این فرد زفر (غاصب دوم) است. می پرسد : چرا سزاوار چنین عذابی شده است ؟ در جواب او (غاصب دوم) می گویند : به خاطر سرکشی و طغیان بر امیرالمومنین علیه السلام. ابلیس به زفر (غاصب دوم) می گوید : وای بر تو. آیا ندانستی خدا مرا به سجده آدم امر کرد ، من عصیان نمودم و سجده نکردم و از خدا خواستم مرا بر محمد و اهل بیتش علیهم السلام و شیعیان تسلط دهد. خدای مرا اجابت نکرده و گفت : قطعاً تو را بر بندگانم تسلّطى نیست ، مگر بر گمراهانى که از تو پیروى می کنند.
[16] عیاشی : ص 223 ، ح 9